αδέσποτα κι ακτήμονες

Στη γωνία του δρόμου ένα σκυλί κλαίει.

Ουρλιάζει σπαραχτικά για τ' άδικο όλου του κόσμου.

"Δε χρειάζεται να ξεσκαρτάρετε τ' αδέσποτα ο τόπος για να καθαρίσει. Τη  βρωμιά  και

τη δυσωδία μιας σάπιας ηθικής  δε φτάνει να καλύπτετε μ' αρώματα πολυτελείας."

Το παράπονό του με διαπερνά...

Ο αέρας στενεύει στο λαιμό μου.

Σκοτάδι  με πνίγει και πώς να βρω τον τρόπο την καρδιά του να τρυπήσω.

Πλήγμα ανεπανόρθωτο, πώς να καταφέρω σε έναν παράφορο καημό.

Το στόμα μου ματώνει...

Τα μάτια μου συνθλίβονται σε σύγκρουση μετωπική με τη δική του αλήθεια.

Μια εποχή μου μεταφράζουν...

Καθρέπτες γίνονται, το πρόσωπό μου αντικατοπτρίζουν.

Είδωλα φεύγουν κι έρχονται ,καθώς τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν.

Στιγμές   πεθαίνουν,

αγάπες   ψυχορραγούν,

απόπειρες  ύπαρξης , όχι ζωής.

Και πώς αλήθεια να αναμετρηθείς με  μια  αλγεινή απώλεια!

Πώς τις συναισθηματικές αποτυπώσεις να υποτάξεις  για  τ' ανεκπλήρωτα των ανθρώπων!

"Δυστυχία είναι , σου λέω, να μην έχεις  να μοιραστείς,  κάπου να ακουμπήσεις.

Κι ας νιώθεις  πως το έδαφος της κτήσης σου είναι σαθρό."

Τη θλίψη του δεν κατάφερα  ποτέ να εξημερώσω.

Και το φεγγάρι κατακόκκινο, σαν αίμα ξεπηδούσε μέσα από τα μάτια του.