Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Φθινοπωρινή Μελαγχολία




Μετρώ και ξαναμετρώ τους ανθρώπους...

τις στιγμές

τους φόβους

τις ανάγκες

τις λέξεις

τις σχέσεις

το λίγο 

το πολύ τους.

Σαν μια δίκη στημένη

κομμένη και ραμμένη

στα μέτρα της σιωπής.

Καμμία απόδειξη που θα προσκομίσουμε

δεν μπορεί να μας αθωώσει

για όλα

και για πάντα.

Για όσα ειπώθηκαν

κι όσα οδυνηρά αποσιωπήθηκαν...

Λέξεις και πράξεις που κατάπιε το σκοτάδι.

Πες πως μαγαπάς

κι εγώ θα σαρνηθώ.

Πες « μου έλειψες», «σε έχω ανάγκη»

κι εγώ θα γίνω κύμα να σε πνίξω.

Φριχτές οι αποδείξεις που ψάχνουμε

από μία ύπαρξη αγαπημένη.

Τεκμήρια ενοχής...

Μα δεν ακούς;

Δε χρειάζεται τίποτα να πούμε.

Η σιωπή τα πρόδωσε όλα.


Απέραντη η μοναξιά ετούτο το φθινόπωρο...