ΜΗ ΔΕΝ

Αντιμέτωπος με τις Συμπληγάδες

αναζητάς ανάμεσά τους πέρασμα, διέξοδο να βρεις,

στην  πλεύση  να μη συνθλιβείς

 ανέγγιχτη να μείνει η ψυχή ,

 φτερό να μην τσακίσει.

Αντίσταση  να επιδείξεις σε ό,τι χέρι προσεγγίσεως σου τείνει,

φραγή αισθητηρίων,

μην τυχόν  και αιφνιδιαστείς από τον απόηχο της επαφής.

Κι αν η αντίσταση μετατραπεί σε απαγορευτικό απόπλου διαρκείας,

μόνος θα στέκεσαι μπροστά στου μηδενός  τη δίνη,

να αποζητάς την άβυσσο να έρθει να σε σώσει...

Σκοτάδι θα χει από δω και πέρα. Ούτε ένα άστρο δεν προβλέπεται.

Και τα πλοία … όλα ακίνητα.

Σοφίτα με θέα ουρανό

Στου νου τα άδηλα δωμάτια,  μια σοφίτα έχω φτιάξει

ευάερη και ευήλια,  

το μέσα μου σκοτάδι να φωτίζει  

κι αέρα καθαρό να στέλνει στην  ψυχή.

Στο  χρώμα της ανάμνησης τους τοίχους  έχω βάψει …

Το έκλεψα  απ ‘ το γαλάζιο του ουρανού σου

 και άφησα τη θύμηση τους πύρινους ήλιους σου  να συντροφεύει

πού και πού να καίγεται από τη φωτιά τους…

Και κάθε που εκβιαστικά θα εισβάλλεις στου είναι μου το χώρο ,

ισορροπιστής πάνω στο ισχνό  σχοινί της ανώφελης ανυπαρξίας

με λόγια θα καίω τη σιωπή …

και απ’ του ουρανού την πόρτα,  της ψυχής το λυκαυγές θα αναζητώ.

                                    

                          Soon this space will be too small

                             and i'll go outside

                             to the huge hillside

                          where the wild winds blow

                            and the cold stars shine...