Κοχλάζει ανάλγητο το χθες στην κάμινο των ασυνείδητων αναμνήσεων...
Καυτό και άλικο σαν αίμα που οι σταγόνες του έβαψαν ανεξίτηλα μία προς μία το
δέρμα της ψυχής.
Όνειρα αδιάπλαστα βουτιά απονενοημένη επιχειρούν, να βρεθούν στα έγκατά της
κι εκεί να παραμείνουν ναρκωμένα.
Σε χρόνιο λήθαργο να αναπαυθούν , να σιγοκαίει η φωτιά ...μη φοβηθεί η ελπίδα
και πάψει να υπάρχει .
Φόβοι διαβρωμένοι από την καυτή ανάσα χέρια απλώνουν ικετευτικά στο έδαφος
του θαρραλέου.
Με μια υπόκωφη φωνή που μοιάζει με απαίτηση - ήχος επιζούσας ύπαρξης-
εξαγνισμό ζητούν, ίνα πληρωθεί το ρηθέν: "Τους φόβους κυριεύσατε".
Θύμησες λιωμένες, εικόνες πυρακτωμένες αναδεύονται εντός της,
από τα τοιχώματα γαντζώνονται, φραγμούς να σπάσουν, σαν λάβα να αναδυθούν
ώσπου το πύρινο κύμα να ξεχυθεί , να κάψει ό,τι βρεθεί στο πέρασμά του.
Και οι στάχτες να είναι τα απομεινάρια που θα κληθούν να παρελάσουν στη σκηνή
της συνειδητότητας.
Καλησπέρα.Σ'ευχαριστώ που μπήκες στα μέλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σκέψεις απ' όπου κι αν προέρχονται είναι πάντα χρήσιμες και καλοδεχούμενες.Όλες έχουν την δική τους αξία και είναι ισάξιες με τα διαμάντια.Απο το μικρό με λίγα καράτια μέχρι το πιο σπάνιο.Απο προσωπική εμπειρία θα σας διηγηθώ κάτι.Πρίν αρκετά χρόνια βρέθηκα στήν έρημο της βικτόρια εκεί που βγάζουν τους οπάλιους λίθους.Με ελάχιστα δολάρια στήν τσέπη κάτι έπρεπε να σκαρφιστούμε για να βγάλουμε λεφτά.Σε μια συζήτηση που κάναμε με κάποιον γέρο αμπορίτζιναλ μας είπε το εξής.Η γη είναι φτιαγμένη για να τρέφει ολα τα πλάσματα που την κατοικούν και απο αυτά που παράγει τίποτα δεν είναι άχρηστο,ούτε και αυτά που ο άνθρωπος απορίπτει.
Τότε αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τους μάινες.Εκείνοι τρύπωναν στην γη για να βγάλουν τους πολύτιμους λίθους και εμείς κοσκινίζαμε τα μπάζα τους.Έκείνοι έπαιρναν τους πανάκριβους κόκινους και μαύρους λίθους και εμείς μικρά κομμάτια κίτρινα η γαλάζια.Η αξία των δικών μας ήταν ευτελή αλλά τα αγόραζαν κάτι κινέζοι για λίγα δολάρια.
Έτσι και οι σκέψεις είναι όλες χρήσιμες και ανάλογα με τον βαθμό που την νοιώσει ο κάθε ένας μας.Η επιτυχία μου θα είναι να μάθω οτι κάποιο απ'τα γραπτά μου βοήθησε κάποιον έστω και ενα τοίς εκατό.
Συγνώμη για την φλυαρία καληνύχτα σας.
Ένα καμίνι υπαρκτό και μέσα θάλασσα /
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα στην πόλη ανακατεύονται τα χρώματα /
κι όπως οι σκέψεις που πετώ ή αυτές που χάλασα /
από το λιώσιμο τους ξαναζούν με νέα αρώματα.
Πολύ όμορφη η ανάρτησή σας κα. Κ :)
@barbakas: Πλούσιες εμπειρίες σαν διαμάντια της ζωής!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Marios104: Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα ποιητικά σας λογια! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω τον εαυτό μου στο ασυνείδητο, την ενοχή, τη χαραγμένη πράξη της αστοχίας του παρελθόντος που περπατά δυνατά μαζί μου στο Παρόν
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτοχάζομαι βαθιά, βλέπω τον εαυτό μου στο όναρ του Μορφέα και ζητώ τη μετάφραση από τον Λακάν
Μα δεν το βλέπεις... Κίβδηλος Ευφημισμός η ενδοσκόπηση και η διάγνωση.
Η Τέχνη είναι ο καθρέφτης της μελαγχολίας των ποιητών.
@asymbibastosa: ...μια συνοπτική στιγμή που κρύβει μέσα της το νόημα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, την αιωνιότητα. Έτσι που να φαντάζει ηπιότερη η μελαγχολία, να ξεθωριάζει το άρωμά της και να εκλεπτίζεται η γεύση της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.Έχθές κατάλαβα απολύτως τα σοφά εκείνα λόγια που υπάρχουν δίπλα στην φωτογραφία σου.Ακόμη και όταν έχεις την δύναμη να πείς την αλήθεια στο χρεώνουν ελάττωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή