Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Το μέτρημα...



Μέρες τώρα αναζητούσα πληροφορίες  σχετικές με το θέμα της φιλίας, πώς εξελίσσεται στα διάφορα ηλικιακά στάδια, ποιες οι προϋποθέσεις ανάπτυξής  της, ποιοι οι τρόποι διατήρησης και ανανέωσής των σχέσεων μεταξύ φίλων κι όλα αυτά αγνοώντας ότι, όπως όλα τα ζητήματα «καρδιάς» έτσι και αυτό δε χρειάζεται προφάσεις και σχεδιασμούς αλλά ειλικρινή διάθεση και μη υστερόβουλη πρόθεση.               
Τι σημαίνει  όμως ο όρος φιλία; Ποιο είναι το νόημα αυτής της σχέσης; Σαφώς έχουν δοθεί πολλών ειδών απαντήσεις επί του θέματος , όμως ποτέ μας δεν έχουμε λάβει μια επαρκή , ισχυρή απάντηση και αυτό γιατί η φιλία αποτελεί ένα αμάλγαμα πολύπλοκων συναισθημάτων τα οποία δεν είναι πάντα δυνατόν να περιγραφούν με λέξεις. Ίσως ορισμένοι να μην είμαστε καν σε θέση να συνειδητοποιήσουμε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο στους ανθρώπινους δεσμούς, αλλά αρκούμαστε στην ευκαιριακή ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει  η «κοινωνική αλληλεπίδραση» με ή χωρίς αντάλλαγμα.
Ο ψυχοπαιδαγωγικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου ιστολογιου ίσως να μην επιτρέπει σημαντικές παρεκκλίσεις πορειών… πώς όμως να μείνεις αμέτοχος κι ανεπηρέαστος όταν η ιδέα που πιστά, ίσως τυφλά ακολουθούσες σε προδίδει κάποια στιγμή,  είτε από δικά σου σφάλματα, είτε άλλων. Όχι, δεν πρόκειται να κρίνω κανέναν, ούτε πρόθεση κατηγορίας έχω. Άλλωστε, το πώς αντιμετωπίζει κάποιος τους φίλους του είναι απόρροια πολλών συνισταμένων των οποίων γνώση συνήθως δεν λαμβάνουμε και που αν γνωρίζαμε ίσως αλλάζαμε την οπτική μας.
Θα μιλήσω λοιπόν για το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι τη φιλία και αν οι οπτικές μας συγκλίνουν, θα έχουμε να λέμε ότι έστω κάτι κοινό υπάρχει μεταξύ μας, μια κοινή αφετηρία για να μοιραστούμε ένα δέσιμο που στηρίζεται στην αμοιβαία κατανόηση, το σεβασμό και αναμφίβολα την αγάπη.  Η φιλία λοιπόν  δεν είναι « κοινωνική διασύνδεση» που την χρησιμοποιούμε κάθε φορά που προκύπτει ανάγκη, ούτε όμως και «παρέα» που σήμερα είναι και αύριο όχι. Είμαι φίλος σου για να μοιραστώ μαζί σου την ίδια τη ζωή, τις χαρές της αλλά και τις λύπες της, τις ευχάριστες στιγμές αλλά και τις περιόδους θλίψης ή δυσκολίας που αναμφίβολα και νομοτελειακά θα προκύψουν. Είμαι φίλος σου για να σου λέω την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή σε πονάει ,αν πιστεύω ότι έχεις παρεκτραπεί, όμως θα σεβαστώ αμέριστα τις επιλογές σου ακόμα κι αν διαφωνώ και θα σε στηρίξω για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.  Είμαι φίλος σου σημαίνει  σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι και  θέλω να σ’ αγαπάνε κι άλλοι για να νιώθεις πάντα δυνατός. Και όταν μιλάω για αγάπη δεν εννοώ τίποτε παραπάνω από την αποκάλυψη και μόνο του μυστηρίου της, το «βάθεμα του πνεύματος και της ψυχής » που θα επέλθει από την αλληλεπίδρασή μας.
Σίγουρα η δημιουργία, η διατήρηση και η ενδυνάμωση των φιλικών σχέσεων δεν είναι εύκολη υπόθεση κι αυτό γιατί είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη η διαδικασία κατανόησης της δυναμικής τους. Μια φιλία δεν μπορεί να δημιουργηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να αναπτυχθεί αμοιβαία εμπιστοσύνη. Και αν αυτό φαίνεται δύσκολο  εξαιτίας των απαιτήσεων που η καθημερινότητα προβάλλει, είναι  για να υποδηλώσει τη σημασία που πρέπει να προσδώσουμε. Είμαι φίλος σου σημαίνει μοιράζομαι, ζω το χρόνο μου μαζί σου δημιουργικά ίσως και ευχάριστα, δε θεωρώ την επαφή μας χαμένη ώρα. Αν σε θέλω δίπλα μου, φίλο μου, να μου συμπαραστέκεσαι, να εκπληρώνεις τις ανάγκες μου και όχι να γεμίζεις απλώς τα κενά μου, τότε σε διεκδικώ, προσπαθώ  για τη σχέση μας όσο χρειάζεται,  όσο ψυχοφθόρο κι αν είναι  και δε σε θεωρώ δεδομένο.  Κι αν τελικά κερδίσω την εμπιστοσύνη σου και φανώ αντάξιος των προσδοκιών σου, τότε μαζί θα μοιραζόμαστε συναισθήματα μοναδικά, ακόμα και στις πιο ασήμαντες αφορμές μας, γιατί η καρδιά αρκείται στο ελάχιστο για να είναι γεμάτη, ζωντανή κι ευτυχισμένη.
Την παρούσα μου λοιπόν ανάρτηση και το τραγούδι που τη συνοδεύει θα ήθελα να τα αφιερώσω σε κάποιους ανθρώπους της ζωής μου, σ’ αυτούς  που λόγω επιφυλακτικότητας,  ιδιοσυγκρασίας ή πεποίθησης   δεν προσπάθησαν και δεν «πάλεψαν» για την ενίσχυση του φιλικού μας δεσίματος, αλλά αρκέστηκαν στην επιφανειακή, ευκαιριακή ίσως και σπάνια αλληλεπίδρασή μας. Τους ευχαριστώ, γιατί μου έμαθαν πως το συναισθηματικό δέσιμο πρέπει να είναι ανάλογο των παρεχόμενων ενεργειών για να μην βγαίνει αρνητικό το ισοζύγιο. Όμως τα αφιερώνω και  σε εκείνους που δε φάνηκα αντάξια των προσδοκιών τους απογοητεύοντάς τους. Τους είμαι ευγνώμων που μου έδωσαν την ευκαιρία επανόρθωσης  και επαναπροσδιορισμού των σχέσεών μας, και τους υπόσχομαι ότι θα  ξανακερδίσω την εμπιστοσύνη τους  εμπράκτως και με όσο ψυχικό κόστος απαιτείται. Σας ευχαριστώ και σας το χρωστάω, γιατί είναι που αύριο ίσως είναι και κάτι ακόμα, αλλά και τίποτα να μην είναι, θα είναι το αύριο και θέλω να είστε εδώ  πάντα και για πάντα…


(Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους της ζωής μου)

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς

Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.

Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......

4 σχόλια:

  1. Σε κάθε μέτρημα πρέπει κάποιες φορές να ξεχνάς τον αριθμό κι απ'την αρχή να αριθμείς. Εκεί που φτάνεις να τελειώσεις είναι οι αριθμοί που σε εκπλήσσουν. Ίσως να μην έχει και πολύ σημασία, αλλά οι άνθρωποι είναι για να καταπίνουν τους αριθμούς. Εύχομαι κι εσύ να βρίσκεις πάντα τη δύναμη για τα μετρήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να ευχόμαστε αυτοί που μετράμε να είναι λίγοι γιατί όταν γίνονται πολλοί με κάθε μέτρημα κάτι πέφτει στο γκρεμό και δεν ξαναγυρίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όμορφες οι σκέψεις σου. Νομίζω ότι η φιλία είναι μια ικανότητα που τροφοδοτείται από την ανάγκη του ανθρώπου να μοιράζεται. Χτίζεται μέσα στον χρόνο και απαιτεί πολλή εσωτερική άσκηση από τον καθένα μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν την αποκτούν όλοι. Σε καμία περίπτωση όμως αν κάποιος στερείται της προδιάθεσης - δηλ. της ανάγκης - για φιλία, άρα οι σχέσεις του δεν προχωρούν πέρα από το επίπεδο των κοινωνικών γνωριμιών, δεν είναι άξιος κατηγορίας. Άλλωστε είναι πολύ πιθανό να μην γνωρίζει τι χάνει. Ας σκεφτούμε για πόσα πράγματα έχουμε δυνατότητες και τι κάνουμε τελικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαίρομαι που ως έναν βαθμό οι απόψεις μας περί φιλίας, συγκλίνουν. Σαφώς και σε καμία περίπτωση δεν είναι κατακριτέα η ανυπαρξία της ανάγκης ανάπτυξης φιλικών δεσμών και ο περιορισμός στη δημιουργία κοινωνικών γνωριμιών. Αντιθέτως, καλώς υφίσταται κι αυτή η κατηγορία ανθρώπων, για να δίνει -συνειδητά ή μη- μαθήματα λογικής και "συναισθηματικής οικονομίας" σε όλους τους " αισθηματικά αιμοραγούντες".

    ΑπάντησηΔιαγραφή