 |
| "Kiss of the sea" Octavio Ocampo |
Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τα καμώματά σου
και άλλες τόσες θέλησα βουτιά να ρίξω στο βυθό σου ,
να δω τι κρύβει η μυστικότητα του διάφανου που σε τυλίγει.
Βότσαλα ρίχνω τις στιγμές ,κύκλο τον κύκλο να μετρώ που θα τις πνίξει
και σ' ένα ολόγιομο φεγγάρι κρυμμένες έχω όλου του κόσμου τις χαρές ,
σαν γείρει προς το μέρος σου το φως τους να σε λούσει.
Και έτσι, καθώς θα είσαι λαμπερό, αντικατοπτρισμός να γίνει.
Να αναμετρηθούν τα είδωλα που μέσα σου φωλιάζουν.
Να φαγωθούν οι σάρκες τους ,τ' αγκάθια τους να ξεβραστούν στον ύστατο τον παφλασμό σου.
Γιατί, στ' αλήθεια , το σκοτάδι ήπιαμε λέξη προς λέξη κι η δίψα δεν κατάφερε να κορεστεί.
Να μένει ο κόμπος στο λαιμό, να πνίγεται η αλήθεια,
μην τύχει και ματώσει η καρδιά απ' την αιχμή της γύμνιας...
Και ας ξέρω μέσα μου βαθιά πως η αρμύρα σου τα χείλη μου θα κάψει.
