Once in a blue moon

«Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι…»

Έτσι δεν  πάει εκείνη η σονάτα που ένα σεληνόφως έχει για αποδέκτη;

Με λόγια να το συντροφεύει μυστικά,

αξημέρωτα, 

αφανέρωτα  ανάμεσα στα αστέρια.

Με λόγια να λέει τον  έρωτά της.

Κι εκείνο, ζητιάνος και της πιο ασήμαντης λέξης.

Ενδυμίων αιχμάλωτος των λυρικών επιθυμιών της. 

Άφησέ με να έρθω μαζί σου…

Υπνώτισέ με να ονειρευτώ.

Και το όνειρο μια αλλιώτική ζωή φαντάζει.

Αστέρια θα 'χω να μετράω μέχρι να ξημερώσει.

Ευχές που σχίζουν το σκοτάδι.

Άφησέ με να έρθω μαζί σου…

Πολλές φορές ονειρεύτηκα να πάω πιο πέρα από αυτόν εδώ τον κόσμο.

Αυτό το «σχεδόν ποτέ σου» ,

το «σπάνιο»,

το «μια φορά στο τόσο σου»  να ζήσω.

Δεν μπορεί όμως, κάποιος λόγος σοβαρός θα με έφερε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή.

Μα μέσα σε τόσα ψέματα που να βρεις μια τόση δα μικρή αλήθεια...

Τόση , μα τόση ερημιά σε τούτο το ασήμι!

Σε αποχαιρετώ λοιπόν...

Τις ώρες μου τις πλάνεψες με το εφήμερό σου φέγγος.

Ίσως σε κάποιο περίπατο αστρικό και πάλι να βρεθούμε.

Γι’ αυτό σου το «σχεδόν ποτέ»,

το «σπάνιο» στίχους να σου ανάψω.

Κι αν έχεις αλλάξει, 

έννοια σου Φεγγάρι μου, 

εν μέσω της νυκτός θα σε αναγνωρίσω. 

                                           Στα φεγγάρια μας...

                                              τα εφήμερα,

                                           τα αυγουστιάτικα, 

                                             τα φευγαλέα.