Νύχτα των Λεοντιδών

Φυλλομετρώντας  κι απόψε τους οδηγούς του ουράνιου ορίζοντα

αναζητώντας ένα μέρος άνετο τα όνειρα να εναποθέσω ,

η σκέψη μου σε μια βροχή αγκιστρώθηκε.

Όχι, όχι από εκείνες τις μακρόσυρτες και δακρύβρεχτες

που ανακούφιση προσφέρουν σ' ένα θλιμμένο ουρανό.

Ούτε  κι αυτές που απαρηγόρητες σταλάζουν από τα μάτια

για να κάψουν με την αρμύρα τους γήινες πληγές.

Μια βροχή αστεριών θαρρώ πως πέρασε μπροστά από τα μάτια μου

άξαφνα, σαν αστραπή!

Χιλιάδες μικρά ηλιοτρόπια έπεφταν στην αγκαλιά της Γης,

φωλιάζοντας  μέσα στις τσέπες της με μια ουράνια συγκαταβατικότητα...

Λες και την τελευταία τους λάμψη θέλησαν να της χαρίσουν

λίγο προτού  κρυφτούν παντοτινά στην αγκαλιά της,

σύντροφοι φωτεινοί να γίνουν στο ταξίδι της ζωής της.

Και πώς με δυο Ήλιους  ηλιακό σύστημα να υπάρξει!

Ποιος άραγε να βρεθεί τραγούδι να σου γράψει,

αστρική μου συνοικία,

που όλοι σε κόσμους μακρινούς κι αλλότριους πυξίδες έχουν στρέψει!