Σοφίτα με θέα ουρανό

Στου νου τα άδηλα δωμάτια,  μια σοφίτα έχω φτιάξει

ευάερη και ευήλια,  

το μέσα μου σκοτάδι να φωτίζει  

κι αέρα καθαρό να στέλνει στην  ψυχή.

Στο  χρώμα της ανάμνησης τους τοίχους  έχω βάψει …

Το έκλεψα  απ ‘ το γαλάζιο του ουρανού σου

 και άφησα τη θύμηση τους πύρινους ήλιους σου  να συντροφεύει

πού και πού να καίγεται από τη φωτιά τους…

Και κάθε που εκβιαστικά θα εισβάλλεις στου είναι μου το χώρο ,

ισορροπιστής πάνω στο ισχνό  σχοινί της ανώφελης ανυπαρξίας

με λόγια θα καίω τη σιωπή …

και απ’ του ουρανού την πόρτα,  της ψυχής το λυκαυγές θα αναζητώ.

                                    

                          Soon this space will be too small

                             and i'll go outside

                             to the huge hillside

                          where the wild winds blow

                            and the cold stars shine...