Άμα δείτε το χαμόγελο, πείτε του να κατέβει.

Έλα λοιπόν, χαμογέλασέ μου ...

με εκείνο το χαμόγελο το αινιγματικό σου,

 που τον παράδεισό μου ανοίγει.

Ήλιος λαμπερός που αναπαύεται νωχελικά πάνω σε δύο χείλη,

κρατώντας τη φλογισμένη ανάσα του.

Μην τύχει και κάψει τα  φτερά μου,

εκείνα που μου κάρφωσες ψηλά να με σηκώνουν ,

πάνω από τα ουράνια διανύσματά σου.

Κλείνω τα βλέφαρα...

Κάθε ηλιοβασίλεμα , 

με τα μάτια της ψυχής ακουμπώ το δέρμα του ουρανού σου.

Πορφυρό, με φλέβες χρυσές που χύνονται μες στον υγρό ορίζοντα.

Σουρουπώνει...

Το μούχρωμα σκεπάζει το χαμόγελο.

Το δειλινό πάντα κρύβει θλίψη.

Το μαύρο κρύβει πάντα θλίψη.

Τι χρώμα κι αυτό!

Επινόηση του ανθρώπου 

για το ανεκπλήρωτο και το ανικανοποίητο της φύσης του.

Μόλις που μπορώ να διακρίνω το σχήμα της αλήθειας σου καθώς νυχτώνει.

Τόσο μεγάλη η νύχτα γύρω μου ,

που μέσα στην τύρβη της αφέγγειας

 κρύφτηκαν οι λεπτομέρειες κι έχασα το πρόσωπό σου.

Δεν την θέλω τη νύχτα, με φοβίζει.

Από παιδί με φόβιζε να ψηλαφώ το άγνωστο.

Χάνεσαι προτού βρω τα λόγια που δεν βρίσκω να σου πω.

Σιωπές που ξέφυγαν απ' την πορεία  τους κι εκτροχιάστηκαν.

Να σε προφθάσουν προσπαθούν με όποιο μέσο διανυκτερεύει απόψε.

"Άμα δείτε το χαμόγελο, πείτε του να κατέβει!"

Όμως εδώ που βρίσκομαι ο ουρανός μου λείπει...

Ολέθρια η συνήθεια, Ήλιε μου,  να σε αναζητώ.

Βήματα

Χέρια τρεμάμενα,  

αναζητούν να κρυφτούν μέσα σε μια παλάμη σιγουριάς.

Αγγίγματα που μαρτυρούν πολλά και όμως δεν μιλούν.

Βήματα δειλά , αδέξια,

άλματα και στροβιλίσματα, δυο σώματα σμίγουν αγκαλιαστά.

Μια μυσταγωγική ένωση ξεκινά...

Ο χρόνος διαστέλλεται...

Χόρεψέ με, να χάσω το μυαλό μου.

Χόρεψέ με, να γίνω η ψυχή.

Να βρω κάτι από τον εαυτό μου,

να πιαστώ από το υπέρτατο εκείνο φως σου,

- την παιδική αστροφεγγιά της καρδιάς μου.-

Μάθε μου να περπατώ.

Βήμα το βήμα να σ’ ανακαλύπτω

Βήμα το βήμα να ξεκλειδώνω τα μάτια σου που μου μιλούν

καθώς τα βλέμματά μας διασταυρώνονται.

Βήμα το βήμα να ψηλαφώ την αλήθεια σου, 

-αυτή που σε ορίζει.-

Μη μιλάς, κράτα με κοντά στο σώμα σου, μη μ’ αφήνεις και κοίταζέ με.

Τα χέρια σου τα δυνατά , 

δρόμοι να γίνονται που οδηγούν τον κόσμο μου,

για να ακουμπώ την ψυχή μου πάνω σου και αυτή να ξεκουράζεται.

Από ποιον ουρανό να πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου...

Λόγια θαλπωρής

           Το στομάχι κόμπος άλυτος κι  απόψε.
     Χρόνια περνούν και αλαργεύουν κι εγώ βουβά τα κυνηγώ.
     Μην τύχει και ξυπνήσω όσους φόβους κοίμησα με λόγια θαλπωρής.
    -αυτούς που τη ζωή μου λήστεψαν- 
     
     Πόσο γρήγορα μαραίνονται οι στιγμές!
     Οι τόσες δα , που γρατζουνούν τα σχέδια μας,
     που καταπίνουν τις νύχτες μας
    - με όλα τα αναπάντητα σκοτάδια τους-

     Ανεπαρκής ο κόσμος  μας και  οι ανθρωποι ημιτελείς.
     Τυφλοί γεννιόμαστε και από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας παλεύουμε.                                       
     Τυφλοί για να καταλήξουμε.

     Υποκριτές στο έργο της ζωής σε θέατρο χωρίς ορχήστρα,
     κρύβουμε επιμελώς τους φόβους μας στα παρασκήνια
     και ασφυκτικά παλεύουμε για μια ηθική 
     και ένα επίθετο  για να τη συνοδεύει. 
     
     Κι εγώ αναζητώ τον λόγο που μ’ έφερε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.
     Σ’ αυτόν τον εφιάλτη.
     Κι εσύ τους φόβους μου κοιμίζεις με λόγια θαλπωρής. 

Ανταλλαγές...

Δύσκολοι καιροί...δύσκολες και οι ευχές. Όχι τόσο για να ειπωθούν – το μόνο εύκολο - μα για να γίνουν πράξη. Ωστόσο πάντα θα αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ανταλλαγή  συναισθημάτων που θα  αναπτερώνει την επιβεβαιωμένη ηττοπάθειά μας. Δεν θέλω να ευχηθώ τίποτα το «μεγαλόπνοο», που κι αυτό μια μεγάλη δόση υποκειμενικότητας εμπεριέχει. Γιατί το μεγάλο, το δύσκολο, το ακατόρθωτο μπορεί να είναι και το πιο απλό, το αυτονόητο. Εύχομαι λοιπόν το 2014 να αγγίξουμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, να βρούμε την αλήθεια μας, αυτή που μας ορίζει και μέσα από αυτή να αγαπήσουμε και ό,τι υπάρχει γύρω μας.

Υγεία και Αγάπη! ...Και Αγάπη ξανά!

Στίχοι: Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας

Έλα να ανταλλάξουμε

κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση,

να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη,

να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή,

να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη,

να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω

με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.

Δελτίο Θυέλλης

Φταις όμως κι εσύ!

Πάντα τόσο – όσο υπήρξες.

Ίσα να καλύπτεις χαραμάδες.

Το θερμοστάτη να κρατάς αναμμένο

σταθερή να συγκρατεί την εκτίμηση του εαυτού σου.

Σβήνεις τα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο

αφού αγάπη να σ’ ανάψει δεν υπάρχει πια.

Κι ο ώμος που άλλοτε έβρισκες επάνω του να ακουμπήσεις

κουράστηκε κι αυτός απ΄ τη ζωή – τη δίχως όνειρο.

-Άτλαντας δε βρέθηκε κανέναν άναστρο Ουρανό ν’ αντέξει –

Το έβλεπες...

Το ένιωθες...

Κάποτε τα χρόνια πως μπροστά σου θα περνούν

κι αδιάφορα θα σου σφυρίζουν.

Οι ώρες κι οι στιγμές θλιβερά θα σε κοιτούν και θα σε προσπερνάνε

- σχεδόν με οίκτο που γελάστηκες χωρίς ο ίδιος να γελάσεις-

 Δεν υπάρχει πια δρόμος επιστροφής.

Κάποιο δελτίο θυέλλης τη συντριβή σου είχε προβλέψει.

 -Το νόημα της ύπαρξής σου, αγνοείται. -

Φθινοπωρινή Μελαγχολία

Μετρώ και ξαναμετρώ τους ανθρώπους...

τις στιγμές

τους φόβους

τις ανάγκες

τις λέξεις

τις σχέσεις

το λίγο 

το πολύ τους.

Σαν μια δίκη στημένη

κομμένη και ραμμένη

στα μέτρα της σιωπής.

Καμμία απόδειξη που θα προσκομίσουμε

δεν μπορεί να μας αθωώσει

για όλα

και για πάντα.

Για όσα ειπώθηκαν

κι όσα οδυνηρά αποσιωπήθηκαν...

Λέξεις και πράξεις που κατάπιε το σκοτάδι.

Πες πως μ’ αγαπάς

κι εγώ θα σ’ αρνηθώ.

Πες « μου έλειψες», «σε έχω ανάγκη»

κι εγώ θα γίνω κύμα να σε πνίξω.

Φριχτές οι αποδείξεις που ψάχνουμε

από μία ύπαρξη αγαπημένη.

Τεκμήρια ενοχής...

Μα δεν ακούς;

Δε χρειάζεται τίποτα να πούμε.

Η σιωπή τα πρόδωσε όλα.

Απέραντη η μοναξιά ετούτο το φθινόπωρο...