Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Welcome to Greece

"...Να προσέχουμε , λένε οι ταξιδιωτικές οδηγίες για όσους πηγαίνουν στην Ελλάδα. Άστεγοι και υποσιτισμένα παιδιά, άνθρωποι που κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους κι άλλοι που με τη θέλησή τους φεύγουν από τη ζωή, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα γιατί δεν μπορούν να τα αναθρέψουν. Συνθήματα στους τοίχους «Βασανίζομαι», «Δεν θέλω να ζω». ...
Μην πας , είναι παράλογο.
...Περιστέρια ταΐζουν τους πεινασμένους διαβάτες, άνθρωποι με άδειο βλέμμα στους δρόμους μονολογούν, θες στ’ αλήθεια να το ζήσεις αυτό;
Διαδηλωτές, δακρυγόνα και χημικά σε τυφλώνουν. ...Βρεφοδόχοι άλλων εποχών επιστρέφουν. Σε ειδικά κουτιά εντοιχισμένα στο εξωτερικό των νοσοκομείων μητέρες εναποθέτουν τα ανεπιθύμητα μωρά τους. Βρέφη εγκαταλείπονται σε σκαλιά πολυκατοικιών, σε αυλόγυρους εκκλησιών, σε δημόσια μαιευτήρια.
-Υπερβάλλεις...
- ...Η υπερβολή είναι το ρούχο της αγάπης. Αλλιώς, η αγάπη σαν έκθετο βρέφος μαραζώνει.
Τη νύχτα, όταν μας παίρνει στην αγκαλιά του ο ύπνος, άστεγοι γινόμαστε. Όλοι μας. ...Κλείνω τα μάτια για ένα λεπτό...Η γύμνια χάνεται.... Τους βλέπω στους δρόμους ξαπλωμένους, στην Ερμού, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην οδό Θεάτρου, στο Γκάζι, σε όλους τους δρόμους που μελέτησα στο χάρτη κι είναι  σαν να τους έχω ήδη με τη φαντασία μου περπατήσει ατελείωτες φορές. Τους βλέπω μέσα σε κουβέρτες και χαρτόκουτα για σπίτι τους, πλησιάζει ο βαρύς χειμώνας με το χιόνι και το χαλάζι. Τα χάρτινα σπίτια θα μουσκεύουν στη βροχή.
Γέρνω στο προσκέφαλό τους και ψιθυρίζω σε μια ασυνήθιστη και σχεδόν άγνωστη γλώσσα:

«Γιε μου, γλυκέ μου, γιατί δεν κοιμάσαι
Μη φοβάσαι, η μαμά είναι εδώ
Θα τραγουδήσω για σένα το νανούρισμά μου
Κι όλοι οι φόβοι σου θα χαθούν
Καλόν ύπνο, γιε μου
Σ’ αγαπώ και για σένα τραγουδώ
Το νανούρισμα αυτό.»

… Ο τόπος κρύβει εκπλήξεις … Η μεταμόρφωση είναι το μαγικό φάρμακο της χώρας μας. … Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλιώς ο κόσμος θα ήταν πολύ φτωχός.  Το φως γίνεται ξανά κεχριμπαρένιο … Στη βυθιζόμενη χώρα δεν χάνεται το φως … "
                                                                   

…Welcome to Greece

Τσαλίκογλου Φωτεινή, “8 ώρες και  35 λεπτά” εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2013.


 
  

Άνθρωποι αδηφάγοι κοιτάζουν τους λαούς από την κλειδαρότρυπα. Χαίρονται με τις ζαλισμένες από τα προβλήματα  ζωές τους. Ευφραίνονται από τη φτώχεια τους. Ηδονίζονται με την ιδέα μιας πανδημίας αυτοχειριών. Από ζωές που πορεύονται στο έρεβος του σύμπαντος.
Όχι, δε γίνονται τυχαία όλα αυτά. Δε γίνονται για αλλαγή σκηνικού. Δε γίνονται για να βγούμε από την ανία και την πλήξη που ένας υπερφίαλος υλισμός επέβαλε. Όλα έχουν τη σκοπιμότητά τους.
Μέσα από το σκοτάδι λαοί παλεύουν, αγωνίζονται, με νύχια και με δόντια, να βγουν στην επιφάνεια, στο φως – εκείνο που άνωθεν δίδεται- . Να πάρουν ανάσα. Να ζήσουν. Να μη νικήσει η λιποψυχία.  Και θα τα καταφέρουν.

Το τέλος δε γράφτηκε ακόμα. Ούτε το δίκαιο αποδόθηκε.