Κοχλάζει ανάλγητο το χθες στην κάμινο των ασυνείδητων αναμνήσεων...
Καυτό και άλικο σαν αίμα που οι σταγόνες του έβαψαν ανεξίτηλα μία προς μία το
δέρμα της ψυχής.
Όνειρα αδιάπλαστα βουτιά απονενοημένη επιχειρούν, να βρεθούν στα έγκατά της
κι εκεί να παραμείνουν ναρκωμένα.
Σε χρόνιο λήθαργο να αναπαυθούν , να σιγοκαίει η φωτιά ...μη φοβηθεί η ελπίδα
και πάψει να υπάρχει .
Φόβοι διαβρωμένοι από την καυτή ανάσα χέρια απλώνουν ικετευτικά στο έδαφος
του θαρραλέου.
Με μια υπόκωφη φωνή που μοιάζει με απαίτηση - ήχος επιζούσας ύπαρξης-
εξαγνισμό ζητούν, ίνα πληρωθεί το ρηθέν: "Τους φόβους κυριεύσατε".
Θύμησες λιωμένες, εικόνες πυρακτωμένες αναδεύονται εντός της,
από τα τοιχώματα γαντζώνονται, φραγμούς να σπάσουν, σαν λάβα να αναδυθούν
ώσπου το πύρινο κύμα να ξεχυθεί , να κάψει ό,τι βρεθεί στο πέρασμά του.
Και οι στάχτες να είναι τα απομεινάρια που θα κληθούν να παρελάσουν στη σκηνή
της συνειδητότητας.
